காக்கும் கடவுளா ? அல்லது பணம் பிடுங்கிப் பிசாசா ?

காக்கும் கடவுளா ?
அல்லது பணம் பிடுங்கிப்  பிசாசா ?

தன் மனைவியையும், அவள் வயிற்றில் இருந்த
குழந்தையையும் பறி கொடுத்த ஆத்திரத்தில்,
அவளுக்கு ஆபரேஷன் செய்த டாக்டரையே
ஒருவன் கொன்ற அந்த சம்பவத்தை நான்
நியாயப்படுத்த விரும்பவில்லை.
ஆனால், சில விஷயங்களை விவாதிப்பது
தவிர்க்க இயலாதது.

முதலாவதாக -செத்துப்போன டாக்டர்,
பிரசவ ஆபரேஷன் செய்வதற்கான தகுதியோ,
அனுபவமோ பெற்றவரா ?
மயக்க மருந்து
கொடுக்கும் டாக்டர் தானே அவர் ?
எந்த தைரியத்தில் அவர் ஆபரேஷன் செய்யத்
துணிந்தார் ?
நோயாளி ஆபத்தான நிலையில்
இருந்தால் உடனடியாக விசேஷ வசதிகளைக்
கொண்ட மருத்துவமனைக்கு அல்லவா
அனுப்பி வைத்திருக்க வேண்டும் ?
காசுக்கு ஆசைப்பட்டு தானே ஆபரேஷன் செய்ய
முன் வந்தது தவறு அல்லவா ?

இரண்டு உயிர்கள் சாகக் காரணமாக இருந்தவருக்கு
பொதுவாக,விபத்தில்பெ பாதிக்கப்பட்ட மற்ற மக்களுக்கு
கொடுப்பது போல் – அரசாங்கம் பத்து லட்ச ரூபாய்
கொடை கொடுக்க வேண்டும் என்று வேறு டிமாண்ட் வேறு வைத்திருக்கிறார்கள் மருத்துவ சங்கத்தினர்.

ரெயில்வே தண்டவாளத்தின் குறுக்கே நடந்து செல்வது
ரெயில்வே சட்டத்தின்படி தண்டிக்கத் தக்க குற்றம்
என்று அரசு அறிவித்திருக்கிறது.

படிப்பறிவு இல்லாத பாமரர்கள்  யாராவது
தற்செயலாக குறுக்கே போய் உயிர் இழந்தாலும் –
ரெயில்வே நிர்வாகம்  நஷ்ட ஈடு என்று
ஐந்து காசு கூட  கொடுக்காது.
காரணம் – சட்ட விரோதம் என்று அறிவிக்கப்பட்ட
செயல்களில் ஈடுபட்டவருக்கு நஷ்ட ஈடு கிடையாது.

இந்த நிலையில், அரசு மருத்துவர் ஒருவர்
சட்டத்துக்கு புறம்பாக – சொந்தமாக  
மருத்துவ மனை இயக்குவதே குற்றம்.
இதில் தன் தகுதிக்கு ஒத்து வராத ஆபரேஷன்
ஒன்றைச் செய்து -உயிர் விட நேர்ந்தால் அதற்கு
அரசாங்கம் நஷ்ட ஈடு வேறு கொடுக்க
வேண்டுமா ?

வெட்கப்பட வேண்டும் நஷ்ட ஈடு கேட்பவர்கள்.

இந்த சம்பவத்தை விட்டு விடுங்கள்.
இதன் பின் உள்ள சமூக அவலத்தைச் சொல்லவே
நான் இதை எழுத  விழைகிறேன்.

இந்த சம்பவம் நிகழ்ந்த பிறகு சம்பந்தப்பட்ட
மனிதன் கைது செய்யப்பட்டான். அவன் மீது
உரிய முறையில் வழக்கு நடைபெறப்போகிறது.
தண்டனையும் பெறப்போகிறான்.

ஆனால் – இதை சாக்கிட்டு தமிழகம் முழுதும்
இதர டாக்டர்கள் வேலை நிறுத்தம் செய்ததும்,

ஏதோ பாதுகாப்பே அற்ற சூழ்நிலையில்,
அரக்கர்களுக்கிடையே தாங்கள்
பணி புரிவது போலவும்,
டாக்டர்கள் கிராமங்களில் பணி புரிய
மறுப்பதற்கு கூட இத்தகைய சூழ்நிலை தான்
காரணம் என்றும்,

அரசு  தங்கள் பாதுகாப்பிற்கான விசேஷ சட்டங்களை
உடனே அமுல்படுத்தவில்லை என்றால்
மீண்டும் தொடர் வேலை நிறுத்தம் செய்வோம் என்றும்
அச்சுறுத்துவதும் தான் இதை எழுத என்னைத்
தூண்டியது.

டாக்டர்கள் விசேஷ பாதுகாப்பு கோரும் சூழ்நிலை
உருவானது எப்படி ? எதனால் ?

மருத்துவம் ஒரு தொழில் என்பதை விட –
ஒரு சமூக சேவை என்று தான் மக்கள் மனதில்
இருந்தது இரண்டு பத்தாண்டுகளுக்கு முன்பு வரை.
டாக்டர்கள் தெய்வமாகவே கருதப்பட்டனர்
அப்போதெல்லாம்.

நுரையீரலுக்கு ஒருவர், இதயத்துக்கு ஒருவர்,
கிட்னிக்கு ஒருவர், சர்க்கரைக்கு ஒருவர்,
உப்புக்கு ஒருவர், டிபிக்கு ஒருவர்,
கேன்சருக்கு ஒருவர், தலைக்கு/மூளைக்கு ஒருவர்,
அதில் உள்ள கண்களுக்கு ஒருவர், காதுக்கு ஒருவர்,
மூக்குக்கு ஒருவர், பல்லுக்கு ஒருவர்,
வயிற்றுக்கு ஒரு ஸ்பெஷலிஸ்ட்,
பிரசவத்திற்கு ஒருவர், பொது மருத்துவத்திற்கு ஒருவர்,
குழந்தைகளுக்கு ஒருவர், பெண்களுக்கு ஒருவர்,
முதியோர்களுக்கு ஒருவர் – அப்பாடா எத்தனை
எத்தனை ஸ்பெஷலிஸ்டுகள் இன்று.

வெறும் எம்பி பிஎஸ் படித்து விட்டு,
தொழிலுக்கு வந்து, வசதியற்ற சூழ்நிலையில்
பெருத்த கூட்டத்திற்கிடையே அமர்ந்து கொண்டு,
ஒரே டாக்டர் –
எல்லா வித நோயாளிகளையும் கவனித்து
வந்த காலம் அது. ஐந்து ரூபாய் மட்டும்
பெற்றுக் கொண்டு (ஊசி போட்டால் மட்டும்
பத்து ரூபாய்) மருத்துவம் பார்த்த,
திருச்சி,திருவெறும்பூர் அருகிலுள்ள ஒரு
கிராமத்தைச் சேர்ந்த
டாக்டர் பாலகிருஷ்ணனை நான் என்றும் மறக்க
முடியாது.(இன்றும் அவர் வாங்குவது இருபது
ரூபாய் மட்டுமே ).ஒரே ஒரு ஊசி மட்டும்
போட்டு விட்டு, 3 நாட்களுக்கு மருந்து மாத்திரை
கொடுத்து விட்டு, தேவைப்பட்டால் 2 நாட்கள்
கழித்து வாருங்கள் என்பார். அந்த தேவை
அநேகமாக தேவைப்படாது –
அவரைப் போன்றவர்களே  டாக்டர்கள் என்று
அழைக்கத் தகுதி பெற்றவர்கள் !

அரசு மருத்துவ மனைகளில் பணி புரியும் மருத்துவர்கள்,
தனியே தொழில் பார்க்கக்கூடாது என்று தான்(NPA)
நான் பிராக்டீஸிங் அலவுன்ஸ் என்று ஒரு தொகை
மாதந்தோறும் சம்பளத்துடன் தருகிறார்கள்.

இருந்தாலும், இந்த பணத்தையும் வாங்கிக்கொண்டு,
தனியே தொழில் பார்ப்பதில்லை என்று எழுதியும்
கொடுத்து விட்டு (declaration )
தனியே சொந்தமாகவும் மருத்துவம் பார்க்காத டாக்டர்கள்
இன்று எத்தனை பேர் இருக்கிறார்கள் ?

அரசு மருத்துவ மனைகளுக்கு வருபவர்களை –
தன் சொந்த மருத்துவமனைக்கு வந்து பார்க்கும்படி
சொல்லாத டாக்டர்கள் எத்தனை பேர் ?

தனியார் மருத்துவர்களிடம் சென்றாலும், எவ்வளவு
பேர் ஒழுங்காக, உடனடியாக டயாக்னைஸ்
செய்கிறார்கள் ? தேவையற்ற பரிசோதனைகள்
எத்தனை பண்ண வேண்டி இருக்கிறது ?
லேபரடரிகளிலும், எக்ஸ்ரே, ஸ்கேன்
செண்டர்களிலும் பெர்சண்டேஜ் கமிஷன் வாங்காத
டாக்டர்கள் எத்தனை பேர் இன்று இருக்கிறார்கள் ?

நோயாளிகள் பலபேர் வரிசையில் காத்துக்
கொண்டிருக்கும்போதே – மெடிகல் ரெப்ரெசென்டேடிவ்
மட்டும் சட்டென்று உள்ளே போவது
யாருடைய நலத்திற்காக ?

அவர்களது மருந்து கம்பெனிகள் தரும் சலுகைகளுக்காக,
தேவை இல்லாத மாத்திரைகளையும்,
சிரப்புகளையும், டானிக்குகளையும்
வாங்கும்படி எழுதித்தராத டாக்டர்கள் இன்று
எத்தனை பேர் இருக்கிறார்கள் ?

– மாதச் சம்பளம் வாங்கும் கிளார்க்கை கூட
வருமானத்திற்கான ஆதாரம் கேட்டு நிர்பந்தித்து,
விடாமல் வருமான வரி பிடிக்கும்  மத்திய அரசு
இந்த டாகடர்களுக்கான வருமான விவரங்களை
மட்டும் எந்தவித ஆவணங்களும் இல்லாமல் எப்படி
ஏற்றுக் கொள்கிறது ?

இன்று எந்த டாக்டரிடம் வேண்டுமானாலும்
செல்லுங்கள். 100,150,300 என்று கன்சல்டேஷன்
பணம் வாங்கும் இவர்கள் யாராவது தாங்கள் பெறும்
பணத்திற்கு ரசீது தருகிறார்களா ?

நாம் கொடுக்கும் பணம் எங்காவது பற்று வரவு
வைக்கப்படுகிறதா ?

டாக்டர்கள் ரசீது கொடுக்க வேண்டும்.
நோயாளிகளின் வருகை விவரங்களைக் காட்டும்
ரிஜிஸ்டர் ஒன்றை அதிகாரபூர்வமாக வைக்க வேண்டும்
என்று அரசு ஏன் வற்புறுத்துவதில்லை ?
ஊர்வலம் போகும், வேலைநிறுத்தம் செய்யும்
டாக்டர்கள் சங்கம் இதற்கு என்ன பதில் சொல்லும் ?

நோயாளிகளிடம் நியாயமான அளவு பணம்
பெற்றுக்கொண்டு வைத்தியம் செய்ய வேண்டும்
என்று டாக்டர்களுக்கும் தோன்றுவதில்லை.
நோயாளிகளை கொள்ளை அடிக்கும் டாக்டர்களை
கட்டுப்படுத்த அரசாங்கத்திற்கும் எண்ணமில்லை.

என்னென்ன  பரிசோதனை பண்ணச் சொல்லி
எப்படியெல்லாம் காசு பிடுங்கப்போகிறாரோ என்று
பயந்து கொண்டே வேறு வழியின்றி தான்
இன்றைய தினம் டாக்டரிடம் நோயாளிகள்
செல்கிறார்கள்.

உண்மையாகவும், நேர்மையாகவும்,
தொழில் தர்மத்துடனும் நடந்து கொள்ளும் சில
டாக்டர்கள் அதிசயமாக இன்றும் சில பேர்
இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். அவர்களுக்கு
எந்த பாதுகாப்பும் தேவைப்படாது. மக்களே
அத்தகைய டாக்டர்களைப் புரிந்து கொண்டு
தலைமேல் தூக்கி வைத்து கொண்டாடுவார்கள்.

எனவே, தங்களுக்கு பாதுகாப்பு தேவைப்படும்
சூழ்நிலையை உருவாக்கிக் கொள்வது
டாக்டர்களே தானே தவிர –
பொது மக்கள் அல்ல !

இந்த பிரச்சினைக்கு மற்றொரு முக்கிய காரணம்
டாக்டர்களின் பற்றாக்குறை.

மொத்த இந்தியாவிலும் உள்ள டாக்டர்களின்
எண்ணிக்கை வெறும் ஆறரை லட்சம் தான்.

இந்தியா முழுவதும் சேர்த்து, மொத்தம்
300 மருத்துவக் கல்லூரிகள் மட்டுமே உள்ளன.
அத்தனையிலும் சேர்த்து உள்ள மொத்த
இடங்கள் வெறும் 40,000.

ஒரு ஆண்டுக்கு 6 லட்சம் எஞ்சினீயர்கள்
தமிழ் நாட்டில் மட்டும் உருவாகிறார்கள். ஆனால்-
ஒரு வருடத்தில் இந்தியா முழுவதிற்கும் சேர்த்து
மொத்தம் 40,000 டாக்டர்கள் மட்டுமே
உருவாகின்றார்கள்.

120 கோடி மக்கள் உடைய ஒரு நாட்டிற்கு
வெறும் ஆறரை லட்சம் டாக்டர்கள் மட்டும்
இருக்கும் இந்த அவல நிலை ஏன் ?

உடனடியாக அதிக எண்ணிக்கையில் மருத்துவக்
கல்லூரிகளை உருவாக்கி டாக்டர்களின்
எண்ணிக்கையை அதிகரிக்க வேண்டும்.
இந்த பொறுப்பை மத்திய் அரசோ,
மாநில அரசோ – தட்டிக்கழிக்க கூடாது.
கல்வி பொதுப் பட்டியலில் வருவதால், இரண்டு
அரசுகளுக்குமே இந்த பொறுப்பு இருக்கிறது.

தூத்துக்குடி சம்பவங்கள் தொடராமல் இருக்க
வேண்டுமானால் –
டாக்டர்கள்  சங்கம் வெத்து சவுடால்கள் விடுவதை
விட்டு விட்டு, உருப்படியாக மக்களின் துன்பங்களை,
சங்கடங்களை போக்கும் வழியைப் பார்க்க வேண்டும்.